Alles is al goed. Op ieder moment is alles precies zoals het moet zijn. Precies zoals het leven het ‘bedoeld heeft’. Er gebeurt wat er gebeurt.
Als wij het als mensen anders willen, noemen we dat een probleem. Het probleem is dus dat we het anders willen hebben dan het is.
Als we het leven echter kunnen nemen zoals het komt, is er geen probleem.
Als mens kunnen we moeilijk omgaan met het gegeven dat alles voortdurend verandert. Wat fijn is willen we vasthouden en wat niet fijn is duwen we weg. Ook gaan we ongemerkt van een aantal veronderstellingen uit. Dat een ouder bijvoorbeeld niet jong mag overlijden of een kind niet op jonge leeftijd uit je leven mag verdwijnen. En zo zijn er veel ongemerkte overtuigingen.
Als een dergelijke ingrijpende gebeurtenis dan toch gebeurt, denken we ‘dit kan niet waar zijn’ en ‘dit mag niet waar zijn’. En de bottom-line is: het gebeurt.
Wat ons dan te doen staat is alle emoties en gedachten die hiermee gepaard gaan, toe te staan. En ernaar te kijken. Te aanschouwen. Als het ons lukt om alle gevoelens over een dergelijk groot verlies toe te staan, blijkt dat we hierdoor meer onszelf worden. Dat we de werkelijkheid meer onder ogen zien en we de diepere waarheid van hoe het leven in elkaar zit meer begrijpen. De gevoelens wijzen ons de weg terug naar huis. Naar wie we werkelijk zijn.
Ook wordt ons in dit proces duidelijk wat onvoorwaardelijke liefde is. En dat dat is, waar het leven werkelijk om gaat.
Recente reacties